Τ’ αληθινά Χριστούγεννα

001π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Χριστούγεννα!

Μια γιορτή που η προετοιμασία της έγινε πιο πολύ στα καταστήματα παρά στην εκκλησία. Ένα γεγονός παρεξηγημένο όσο τίποτε άλλο από τη ζωή του Χριστού.

Φώτα στους δρόμους, στολισμένα σπίτια, άλλοι να αγοράζουν με μανία κατανάλωσης κι άλλοι να περιμένουν κάποιους να τους πάρουν το «χριστουγεννιάτικο καλάθι». Το σκηνικό να συμπληρώνεται με ομιλίες και διακηρύξεις για το «νόημα των Χριστουγέννων» που είναι η ειρήνη στον κόσμο!

Πώς να μην υπάρχουν άνθρωποι που «δεν θέλουν να έλθουν τα Χριστούγεννα»; Πώς να μην παρατηρείται μελαγχολία και κατάθλιψη; Πώς να μην περνά και να μην αφήνει τίποτα ουσιαστικό στις καρδιές;

Κι όμως η Εκκλησία, με τις ακολουθίες και τη θεολογία της, ανατρέπει την αντίληψη περί Χριστουγέννων που μας σερβίρει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αρνείται τον επιφανειακό εορτασμό, όπως και την προβαλλόμενη διδασκαλία ότι ο Χριστός ήλθε «για να φέρει ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων».

Το κακό που υπάρχει μέσα και γύρω μας, οι αντιπαλότητες μεταξύ μας και μεταξύ των λαών, η αγωνία και το άγχος για το αύριο, ο θάνατος με τις ποικίλες μορφές του, ολ’ αυτά που συνιστούν το κακό στη ζωή, δεν ανατρέπονται με ευχές και λόγια. Χρειάζεται η έμπρακτη αγάπη προσώπου που αφενός δεν θα βρίσκεται μέσα στο κακό όπως εμείς κι αφετέρου θα είναι όπως εμάς, κανονικός άνθρωπος.

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί»: να το πιο χαρούμενο μήνυμα στον κόσμο, το όντως Ευ-αγγέλιο! Ο Θεός από υπερβολική αγάπη για μας «δεν άντεχε να πάμε σ’ Εκείνον, έρχεται Εκείνος σε μας. Όχι με δόξα και μεγαλείο που ενδεχομένως θα φοβίσει τον αδύνατο άνθρωπο, ούτε με προβολή της αναμαρτησίας του ώστε να νιώσουμε άβολα. Αθόρυβα, ταπεινά, χωρίς δημοσιότητα, σ’ ένα σταύλο των ζώων, γεννιέται ο Θεάνθρωπος που η παρουσία Του έμελλε ν’ ανατρέψει τον κόσμο και να χωρίσει σε δύο την ιστορία του.

Από τότε ο κάθε άνθρωπος κι όλη η ανθρωπότητα, δεν είμαστε μόνοι. «Μεθ’ ημών ο Θεός», στη ζωή και στο θάνατο. Μαζί μας ο Θεός στον πόνο, στη μοναξιά, στις δοκιμασίες, στις χαρές και στις επιτυχίες, στις αμαρτίες και ατασθαλίες μας. Πάντοτε, σε όλα. Χωρίς ν’ απαιτεί από μας να νιώθουμε υποχρεωμένοι, παρά ζητά ταπεινά μια ανταπόκριση στην αγάπη Του με την αγάπη μας.

Η ενανθρώπιση του Θεού μάς αποδεικνύει πως συμπάσχει και συμπορεύεται ουσιαστικά με τον καθένα μας. Είναι συκοφαντία του διαβόλου να θεωρούμε το Θεό μας ως αίτιο του κακού κι ότι Αυτός μπορεί να μας απαλλάξει από τις δοκιμασίες και δεν το κάνει.

Το «Χριστός γεννάται» είναι η βεβαιότητα της παρουσίας και της αγάπης Του. Είναι η πρόσκληση που απευθύνει στον καθένα μας για να γεννηθεί στην καρδιά μας, στη ζωή μας, στην ύπαρξη μας. Να γίνει «ο Κύριος και ο Θεός μας» που θα φέρει ελπίδα στις δύσκολες μέρες, χαρά και αισιοδοξία. Αλλά, κυρίως, δυνατότητα θέωσης και αγιότητας που νικά το θάνατο που χαρίζει εμπειρία αιώνιας Ζωής «συν πάσι τοις αγίοις», τώρα και πάντα.

Εμφανίσεις: 1879